Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/312

 Tarnawicz się zachmurzył i odpowiedział bardzo hardo:
 — Przedewszystkiem osiągnąć należy to, co konieczne, a potem będziemy gwarzyli o Pięknie.
 Nie mogę oddać tej ironii, z jaką Tarnawicz powiedział słowo gwarzyć.
 On aż się cisnął i zapytał znów:
 — Co według was jest koniecznością?
 A Tarnawicz podniósł oczy, które aż zaświeciły jak dwa ogniki i odparł:
 — Przedewszystkiem swobodę, bo bez niej nawet o Pięknie mowy być nie może.
 — Pan wierzy jedynie w piękno o narodowym podkładzie?
 — Tak!
 — Sztuka jest międzynarodowa.
 — Dla ludów swobodnych. Dla nas zaś, którzy możemy się tylko wypowiadać, sztuka powinna być narodowa.
 Tak to mówił Tarnawicz i mnie zdawało się, że urósł i wypiękniał. Oczy mu płonęły, usta i policzki zaróżowiły się. Nie wyglądał na małego uczniaka, ale na dorosłego i mądrego mężczyznę.
 On pomyślał trochę i wyciągnął ku Tarnawiczowi rękę.
 — Pan ma racyę — wyrzekł po chwili — racyę.
 Wszyscy milczeli. I tak się zdawało, jakby ktoś bardzo piękny snop kwiatków ciemnych i pachnących rzucił pomiędzy nas. A ja byłam bardzo, bardzo jakaś szczęśliwa, że Tarnawicz odniósł zwycięstwo i że mu on musiał przyznać racyę. Ale zaraz mnie zdjął wyrzut sumienia, że to źle z mej strony, bo przecież on jest moim narzeczonym, więc raczej powinnam się smucić, że to nie za jego sprawą padł pomiędzy nas ten pęk kwiatów, który zdawało się nam widzieć w przestrzeni. A Tarnawicz jest dla mnie obcym i pozostanie nim.