Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/335

 Przez chwileczkę Pita milczała. Coś, jakby duma zaczęła ją dręczyć. Oddawać się tak w ręce tej dziewczyny!
 Ale miłość przemogła.
 — Och, moja panno Władziu!...
 Władka w tej chwili postanowiła całą siłą pary iść przeciw Tuśce. Otarła łzy Pity i śmiać się zaczęła:
 — No... no... proszę się szykować na pannę młodą. Będziemy szyli wyprawę dla pani Porzyckiej.
 Pita z trwogą obejrzała się na drzwi.
 — No co? no co? — prawie głośno odezwała się Władka. — Ja się nikogo nie boję! Mnie tam nikt nie zaimponuje. A pan Porzycki już wie, że go nie chcą?
 — Nie, i to najgorsze. On może pomyśli, że ja go także nie chcę i przestanie o mnie myśleć.
 — Niech panna Pita napisze.
 — Kiedy? jak?
 Władka zastanowiła się.
 — Ja pójdę do niego i wszystko mu opowiem, jak i co. Dobrze?
 Picie Władka wydała się w tej chwili aniołem z Nieba zesłanym.
 — O! moja złota, droga panno Władziu!
 — Pójdę i powiem, że panna Pita zawsze trwa dla niego w stałości i że to się wszystko zrobi.
 Po ustach Władki przewinął się zły uśmiech.
 — Ja się nie dziwię, że pani Żebrowska nie chce pozwolić na to małżeństwo — ciągnęła dalej, — ale ja powiadam pannie Picie, że często się trafiają takie sytuacye na świecie i taki matka musi ustąpić!
 W tej chwili do domu wszedł Edek. Jeździł do Warszawy; widocznie nie mógł wytrzymać, aby się nie podzielić z Tarnawiczem wiadomościami.
 Tarnawicz tego dnia na lekcyi nie był.
 Władka odsunęła się od Pity i z wielką wprawą zaczęła dopomagać w układaniu drobiazgów Żebrowskiego