Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/339

 Pita wzięła pierścioneczek. Ogarnęło ją wielkie wzruszenie. Ten niebieski kwiateczek zakwitnął ku niej ogromem jakiegoś uczucia, które otuliło ją jakby ciepłem, miękkiem skrzydłem.
 — Jakże go nosić? Mamcia zobaczy!
 Władka coś chciała dodać, lecz Marcysia powracała.
 Władka zaczęła znów Pitę ściskać.
 — Ja idę.
 — Jak to?
 — Tak. Nie mam ochoty, aby mnie mamcia znów jakie co zrobiła, jak w Mokotowie.
 Wykrzywiła się wzgardliwie w stronę drzwi. Widocznie już czuła się na pewnych nogach i nie czuła potrzeby wślizgiwania się w łaski Tuśki.
 — A co do tatki — zaczęła niedbale — to już rzecz prawie zrobiona.
 — ?
 — No, tak. Pan Żebrowski się zgadza. Wyperswadowałam mu. Jak Bozię kocham! Tylko niech panienka udaje jeszcze, że nic nie wie. Resztę ja jeszcze sama wygładzę.
 — A gdzie panna Władzia tacię zobaczy?
 Władka uśmiechnęła się dziwnie.
 — To już moja rzecz. Ja tam sposób znajdę. A zresztą, czy to ja nie wiem, kiedy panowie z biurów wychodzą.
 Roześmiała się cicho.
 — Co mu mam powiedzieć?
 — Że... że...
 — No, że go kocha się i że się będzie czekało...
 — Tak, tak... i
 — No, no...
 — I żeby przyszedł prędko.
 — Dobrze.
 Marcysia otworzyła drzwi od pokoju. Władka w jednej chwili zniknęła za progiem.