Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/343

módz wyładować swój ból, bo czuje, że znieść go nie jest w stanie. W dzienniczku niema wzmianki o pierścionku. A więc Pita musiała dostać go teraz, teraz już, jakąś tajemną drogą!... Ona musi się dowiedzieć zkąd, jak.
 Rzuca się ku córce, zapominając o godności, o majestacie macierzyństwa.
 — Zkąd? zkąd to masz?
 Pita milczy.
 — Zkąd to masz?
 Pita czuje, iż odpowiedzieć musi, tyle siły bije ku niej z głosu i wzroku matki.
 — Od... niego... — szepce cicho i ręce ciśnie do piersi.
 — Jak to dostałaś? Widziałaś się z nim?
 — Nie!
 — Kłamiesz!...
 W Picie budzi się dziwna duma kobieca. Kłamstwo częste i ciągłe niemal, a przecież, gdy raz kobieta prawdę powie, a zarzucą jej kłamstwo, ogarnia ją rozpaczliwy szał, jakby przed nigdy niezasłużoną obelgą.
 — Nie kłamię!
 — Idź! Nie wierzę ci... Powiedz... jaką drogą doszłaś do tego pierścionka?
 Pita nie jest niewdzięczna. Za żadną cenę nie wyda Władki.
 — Przysłał mi...
 — Przez kogo?
 — Przez... pocztę.
 Tuśka roześmiała się szyderczo:
 — Kłamiesz! kłamiesz!... To nic innego, tylko kogoś ma tu u nas przekupionego. Marcysia...
 — Nie, nie...
 — To.... Władka!
 — Nie! nie!
 Za pośpiesznie, za gorąco powiedziała to Pita. W tej chwili Tuśka zrozumiała, że wpadła na dobrą drogę.