Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/362

 Oparta o oddrzwia, Tuśka wpijała palce w kanty drzwi.
 — Co pani? — zaczęła Władka. — Niech pani się uspokoi, proszę pani...
 Zbliżała się, jak zawsze obleśna, lecz już mająca sporą dozę wstrętu, który promieniuje z dwóch kobiet, mających jednocześnie prawo do tego samego mężczyzny.
 Tuśka zasłoniła się rękoma.
 — Proszę mi dać spokój! Zkąd taka poufałość? Proszę bardzo...
 Władka pozieleniała. Pod wpływem zmiany cery dzioby jej stały się straszne i więcej widoczne.
 — Lepiej się mniej troszczyć o nas wogóle — rzucała przez zęby Tuśka.
 — Nie rozumiem...
 — Nietylko o nasze zdrowie, ale i tak o wszystko, co nas dotyczy. Panna Władka zanadto sobie pozwala.
 Pita złożyła błagalnie ręce.
 — Mamusiu!
 — Cicho! milcz!... Dobrałaś sobie ładną powiernicę, spiskujesz z nią przeciw matce. Winszuję. Trzeba już było lepiej Marcysię.
 Z pod Windhorsta strzeliły dwa ognie.
 — Proszę pani mi nie ubliżać!...
 — Milczeć! Gadzina!... Z miłosnemi posyłkami lata do dziecka! Wstyd!... Odwdzięczyła mi się.
 Władka cisnęła się, jakby ją kto nadeptał.
 — Za co? za co?
 — Za wszystko. Za to, że pozwoliłam w domu bywać nietylko jako szwaczce.
 — Wielka historya! Cóż to ja gorszego? O jej! Urzędniczką mogie w każdej chwili zostać i będę taka sama pani Żebrowska. Męża złapać każda potrafi. Ino się chcieć do tego zabrać.
 — Milczeć!
 Wstrętna scena dłużej trwać nie mogła. Czuły to obie.