Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/37

 — A jak ksiądz się spyta: o jakich?
 — To się mówi „o takich tam“ i zaraz się miele prędko inne grzechy...
 — Nie, nie, ja nie chcę.
 — Bo jesteś głupia.
 — Może...
 Przez dziedziniec idzie wolno służąca, ubogo odziana i niesie na ręku małą dziewczynkę, ubraną w szary, skromny płaszczyk i takiż kapturek. Chłopczyk, może czteroletni, w zniszczonem futerku, jakby zjedzonem przez mole i nowych kamaszkach, drepce obok sługi, trzymając się jej fartucha.
 Pita mimowoli tę grupę wzrokiem ściga.
 — Czyje to? nie wiesz? — pyta Jaśki.
 — E! to takie tam biedoty. Nowego rządcy.
 — A!...
 — Tak, wdowiec. Mówiła mi sługa. Stary już. To dziwne, że ma takie małe dzieci.
 — To jego dzieci...
 I Pita patrzy, jak służąca z dziećmi znika w bramie.
 — Więc nic nie chcesz wiedzieć?
 — Nie. Bądź zdrowa.
 — Bądź zdrowa... Ale... nie powiesz nikomu, że ja coś wiem i że ci to chciałam powiedzieć?
 — Nie powiem.
 — Przysięgnij się! Bo gdybyś powiedziała, to ja będę się gniewała na ciebie do śmierci...
 — Ach, dobrze!
 Pita powraca do domu. Idąc po wschodach, cieszy się, że nie pozwoliła Jaśce powiedzieć sobie to coś „nieprzyzwoitego.“ Skoro to zakazane, więc musi być brzydkie, a jeżeli brzydkie, to może i szkodliwe.
 Małe dreszczyki przebiegają Pitę. Ta Jaśka ma dziwny dar budzenia w niej niepokoju. Już z tym uściskiem ręki, który jest podobno taki przyjemny, teraz znów z tem