Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/382

mniały, do stołu. Na dworze było jeszcze widnawo. W ciemnych klatkach już prawie czerń zupełna.
 Ale i on przeczuł dziewczynę, stojącą nieruchomo o kilka kroków od niego.
 — Edka niema?
 — Nie.
 — Pani sama?
 — Mama śpi.
 — Drzwi zamknięte?
 — Tak!
 — Chcę pani coś powiedzieć.
 Padają te słowa w ciemni urywanemi, przyciszonemi głosami.
 — Słucham pana.
 — Wiem, że pani nie idzie za mąż... ale to nie jest rzecz główna... Główne to, że dziś, jutro, może się stać coś takiego, że ja... że my... ja i pani nie zobaczymy się więcej.
 — Pan wyjeżdża?
 Głos Pity drży.
 — Nie... nie jadę. Ale może się coś stać, co nas rozdzieli. Coś silniejszego od nas. Niech pani przypomina sobie to wszystko, co ja pani mówiłem. I proszę zastosować w życiu. Dobrze?
 — Tak, tak, ale niech mi pan wytłumaczy...
 — Nie, nie. Nie wiem jeszcze: co i jak. Może nie, może się nic nie zmieni. W każdym razie pani taką ze szklanego pudełka nie może być dłużej. To sobie proszę zapamiętać. A teraz idę...
 Zwrócił się szybko ku drzwiom, zatrzymał się, jakby chciał dodać coś jeszcze. Pita dyszała ciężko. Ta chwila ważyła się w powietrzu, jakby przed burzą ciężkie, straszne minuty.
 — I... przepraszam!... — zacharczał prawie Tarnawicz.
 Otworzył drzwi i wyszedł.