Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/41

 Jeden mój kolega daje go swojej córce i bardzo jej dobrze robi. Spróbuj. Kupiłem pół flaszki na próbę.
 — Dziękuję tatusiowi! — mówi Pita.
 Z hałasem wchodzi Edek. Wali koło ojca swój tornister. Po twarzy Żebrowskiego przebiegł nerwowy dreszcz. Zaciął usta. Edek zbliża się do ojca i natychmiast zaczyna:
 — Prosiłbym ojca na podręcznik fizyki.
 Przerażenie prawie odbija się na twarzy Żebrowskiego:
 — Kupiłem ci przecież wszystkie książki przed zaczęciem roku.
 Edek zaczyna przestępować z nogi na nogę.
 — Tak... ale mi ktoś wziął...
 Przybrał minę płaczliwą. Pita nie patrzy na brata. Czuje, że kłamie, że on sprzedaje książki, aby mieć kilka kopiejek w kieszeni. Ogarnia ją wstyd i wstręt.
 — Szkaradny chłopak... — myśli — na co mu te pieniądze potrzebne? Ja nie mam grosza, a żyję.
 Wchodzi Tuśka. Jest zdenerwowana, podniecona. To już czuć od progu. Chodziła z wizytą konieczną i do kościoła, i tak po mieście.
 Dostrzega męża. Przygryza usta, które jej latają.
 Przechodząc, rzuca:
 — Dawno już jesteś?
 — Chwilę.
 — Cóż dziś tak prędko z biura?
 Jakaś intencya jest w jej słowach. Pita doznaje nerwowego ściśnienia w piersiach. Ona zna ten ton matki i wie, o co jej chodzi. Tuśka wchodzi do sypialni. Słychać, jak z łoskotem otwiera i zasuwa szuflady. Żebrowski siedzi wciąż na sofie, jakby w oczekiwaniu jakiejś katastrofy. Edek podszedł do kredensu i pożera chleb, na który cichaczem posmarował trochę musztardy.
 — Nie jedz musztardy — szepce Pita: — będziesz miał jeszcze więcej pryszczów.
 — Co ci do tego? — Będę miał, to ja — a nie ty...