Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/45

 — Odgródźcie mnie od siebie! — krzyczy w niej rozpacznie dusza — zostawcie mnie w ciszy, nie odkrywajcie przede mną nic. Ja nic nie chcę wiedzieć!...
 Do salonu wchodzi Edek i zbliża się do fortepianu.
 — Nie graj!...
 — Ojciec kazał.
 — Nie graj!...
 Straszne zdenerwowanie jest także w głosie chłopca. Pita bije pięściami w fortepian.
 — Odczep się!
 — Nie graj!
 Pochwycił pokrycie i opuścił je ciężko na ręce Pity, przytłukując je boleśnie. Ten ból ją opamiętał. Zaczęła płakać i łamać ręce. Edek chwilę patrzył na nią, wreszcie wyrzekł cicho:
 — Przepraszam cię!
 Wszedł Mundek. Za chwilę siedzieli wszyscy przy stole, każdy z oczyma wbitemi w talerz, z wyrazem twarzy zgnębionym i smutnym. Nieśmiało przekradł się ukośny promień słońca, zamigotał i zaraz uciekł. Tylko Tuśka spojrzała na talerz Pity i nakazała:
 — Proszę Pity zjeść wszystek rosół.
 Pita wlewać zaczęła żółtą wodę, która sprawiała jej nudności i przed którą jej organizm bronił się instynktownie.
 Mundek odepchnął talerz z rosołem i siedział, pogrążony w swoich myślach.
 Żebrowski kilkakrotnie zabierał się jakby do zapytania go o coś, lecz spojrzawszy na tę twarz ponurą i już urobioną, cofał swoje zapytanie.
 Wnosząc sztukę mięsa, Marcysia pochyliła się ku Mundkowi:
 — Proszę panicza, tam kolega czeka.
 Po twarzy Tuśki przebiegł płomień.
 — Proszę powiedzieć, że teraz obiad! — zawołała.
 Mundek porwał się z krzesła.
 — To niema nic do rzeczy — wyrzekł i wybiegł szybko.