Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/58

oblewa ją całą i pozostaje na szyjce, na uszkach, aż het... do czoła białego.
 Jaśka spogląda zdumiona.
 — Pita!!!
 — Co?
 — Czegoś taka czerwona?
 — Ja?
 — Tak!... a! a!...
 Milczenie. Coś padło między te dwie figurki z saskiej porcelany. Wreszcie Jaśka wzrusza ramionami.
 — Masz też w kim.
 — !!!
 — No, no. Ja się znam. Ależ masz gust. On ma krzywe nogi i troje dzieci.
 Pita porywa się od pianina.
 — Czego ty chcesz? czego ty chcesz? Ja ciebie nie rozumiem.
 Łzy jej drżą na ślicznych rzęsach. Przyległa do ściany. Wtula się w obicie, chciałaby zniknąć — zapaść się.
 Jaśka nie podnosi się z taboretu.
 — Moja kochana! — mówi spokojnie — to przecież chodzi po ludziach. To nawet dziwne, że dopiero teraz na ciebie przyszło.
 — Co? co?
 Jaśka widocznie jest zirytowana. Pita, cała drżąca, odwraca się ku niej. Patrzą na siebie, jakby nienawidząc się wzajemnie. Nie wiedzą jednak dlaczego. Tylko rzucają ku sobie jakby zatrute strzały — prosto w białe, znaczone stygmatem różowych płatków piersi.
 — Słysz... — dysze jakby jedna — ta, która już wie — słysz, idzie ku tobie już ból największy twego życia, idzie to, co cię zszarpie i żywą w mogiły nieprzebranych tęsknot wtłoczy, idzie ku tobie to Straszne, które cię na morze uczuć ciśnie i będziesz po tem morzu szaleć i wyć z rozpaczy, i umierać wielokrotnie, a skonać nie będzie ci z tych śmierci sądzono...