Strona:Gabryela Zapolska - Córka Tuśki (1907).djvu/71

 Jak cicho dokoła: Musi już być koło jedenastej. A więc to późna noc. W taką noc pisze się takie listy. I ma się gorączkę w duszy. Pita ma gorączkę w duszy i rzeczywiście jest jej jakoś dziwnie. Dreszcze po niej chodzą. Nudzi ją chwilami. Należy się położyć i okryć dobrze, bo tu w saloniku zimnawo. Ale przecież marzyć tak, gdy świeca dogasa i cienie po ścianie tańcują — to miło.
 Dawniej Pita kładła się zaraz i naciągała kołderkę aż ponad różowe uszka. Teraz siedzi ledwo okryta.
 Gorąco jej.
 Gorączkę ma w duszy.
 Jak cicho!
 Tylko Mundek jeszcze nie wrócił.
 Pita wie, dokąd on poszedł. Posłyszała dziś (o, niechcący!) na schodach rozmowę Mundka z Tarnawiczem. Drzwi od kuchni były uchylone, ona prasowała sobie koronkowy kołnierz. Mundek był bardzo wzburzony. Tarnawicz także. Obaj ciągle powtarzali:
 — Niepodobna dłużej z nim wytrzymać...
 Tarnawicz dodał:
 — Może taki zbiorowy protest całej klasy coś pomoże. Mundek wybuchnął śmiechem.
 — Zwaryowałeś? Przedewszystkiem rada szkolna taki protest rzuci do klozetu, a potem, co ty mówisz o zbiorowym? Zawsze się znajdą lizunie i wykręcą się od podpisu.
 — A ja ci ręczę, że nie.
 — A ja, że tak.
 Chwilę milczeli obaj.
 — Więc co? więc co? — podjął znów Tarnawicz. — Takiego prześladowania znieść od niego dłużej niepodobna. Trzeba coś z nim zrobić.
 Mundek odparł zmienionym głosem:
 — Ja wiem co zrobić należy.
 — Powiedz mi...
 — Powiem niezadługo. Teraz jeszcze nie pora. Teraz jeszcze walczę i nie mam dość sił.