storii Polski, przed wojną postrzegany jako duchowy ojciec Aktu 5 listopada 1917 r., w okresie międzywojennym na łamach swoich publikacji postulował zawiązanie strategicznego sojuszu między Warszawą a Berlinem, wymierzonego ostrzem w ZSRS. Najważniejsze geopolityczne zagrożenie Studnicki upatrywał w rosyjskim ośrodku siły, bez względu na to czy rządził tam car czy komuniści. Kluczowym elementem zachowania niezależności Polski był jego zdaniem sojusz polsko-niemiecki. Berlin miał być spoiwem wielkiego bloku środkowoeuropejskiego, obejmującego także Austrię, Węgry, Czechy, Rumunię, Bułgarię, Jugosławię, Grecję, Turcję, Litwę, Łotwę i Estonię. Taki blok, mający potencjał demograficzny w postaci około 200 ludzi miał być geopolityczną przewagą wobec Rosji[1]. W październiku 1939 r. był nawet autorem memoriału do władz III Rzeszy, w którym postulował utworzenie armii polskiej, które w sojuszu z Wermachtem miałoby uderzyć na ZSRS. W czasie okupacji, mimo pobytu w niemieckich więzieniach, propagował ideę sojuszu polsko-niemieckiego[2].
Okres II wojny światowej to czas, w którym powstało szereg prac traktujących nie tylko o problematyce zasięgu polskiego terytorium, ale o światowym układzie sił. Ciekawe analizy geopolityczne zawierały prace Ignacego Matuszewskiego (1891-1946), który dowodził, że o panowaniu Niemiec nad obszarem środkowo-
- ↑ W. Studnicki, System polityczny Europy a Polska, Warszawa 1935, s. 216-217. Por. W. Studnicki Pisma wybrane, t. 2 Polityka międzynarodowa Polski w okresie międzywojennym, Toruń 2009.
- ↑ W. Studnicki, Daleki Wschód w polityce światowej, Warszawa 1930. S. Cenckiewicz, Z dziejów realizmu czyli geopolityka w Polsce, „Niepodległość” 1996, t. XLVIII, s. 237-255. Por. G. Strządała, Niemcy w myśli politycznej Władysława Studnickiego, Opole 2011.
