teoretykiem, lecz także praktykiem. Pełnił rolę doradcy prezydenta Theodora Roosevelta, a jego koncepcje stały się podstawą neoimperializmu amerykańskiego i legły u podstaw amerykańskiej strategii morskiej w czasie ziemnej wojny[1].
W Wielkiej Brytanii w początkowej fazie rozwoju myśli geopolitycznej warto wymienić trzech intelektualistów, którzy wnieśli spory wkład w rozwój myślenia geopolitycznego. Byli to: John Halford Mackinder (1861-1947), Julian Corbett (1854-1922) i James Fairgrieve (1870-1953).
Julian Corbett, żyjący niemal równolegle z Mahanem, w swoich badaniach podejmował problematykę strategii morskiej. Wychodził jednak z zupełnie innych założeń. Jego zdaniem strategię morską należy umiejscawiać w obrębie strategii ogólnej, ponieważ same siły morskie nie są w stanie wygrywać wojen. Kluczowym zadaniem komponentu morskiego danego państwa miało być strategiczne zadanie rozśrodkowania sił lądowych przeciwnika wzdłuż swoich wybrzeży, co pozwalało na dokonanie bardziej efektywnych
- ↑ C. Jean, Geopolityka…, s. 74-78; J. Skrzyp, Z. Lach, Geopolityka i geostrategii…, s. 27-28; L. Sykulski, Geopolityka. Słownik…, s. 56. Por. A.T. Mahan, The Interest of America In Sea Power. Present and Future, Boston 1898; P. Eberhardt, Koncepcja nawalizmu Alfreda Thayera Mahana, „Przegląd Geograficzny” 2013, nr 85, z. 4, s. 629-654.
