Strona:Grazia Deledda - Po grzesznej drodze T.I.djvu/151

 — Dobrześ zrobił — rzekła, przyglądając mu się ciotka Luiza. — Wyglądasz istotnie fatalnie. Dam ci chiny, mam jeszcze flaszeczkę. Marja też miała gorączkę przed kilku dniami.
 — Gorączkę miłosną, jak się zdaje, — rzekł, patrząc na nią z goryczą.
 Stała odwrócona, patrząc w ogień.
 Ciotka Luiza raczyła się uśmiechnąć, a wuj Mikołaj zapytał:
 — Pewnieś głodny. Dać ci wieczerzę?
 — Miała gorączkę? — pomyślał Piotr.
 — Wydaje mi się blada. Może cierpi? Może ją męczą?
 — Nie odpowiadasz? Może chcesz coś zjeść? — powtórzył gospodarz.
 — Idźcie do wszystkich djabłów! — pomyślał Piotr, a głośno powiedział: — Nie chcę nic.
 — W takim razie, Marjo, daj mu pić. Odwróć się nareszcie...
 Poruszyła się, nie odwracając, nalała kieliszek wina, ponieważ na kominie stała taca z dwoma kieliszkami i butelka czerwonego wina.
 Niewątpliwie to samo wino i z jednej z tych szklanek pił narzeczony, i Piotr odepchnął ze wstrętem kieliszek, który Marja podawała mu, podchodząc powolutku.
 Serce mu pękało; niepokój, nieznana nigdy wściekłość gotowała się we krwi, w całem ciele, ręce pałały i drżały. Boże, Boże przenajświętszy! Byłby oddał duszę, całą resztę życia, byle móc zostać przez chwilę sam z Marją.