Strona:Grazia Deledda - Po grzesznej drodze T.II.djvu/108

ostatnie dni — czerwone, prawie fjoletowe światło zachodu rozpościerało ciepły i smutny spokój, co wzmagało jeszcze pustkę jałowych obszarów.
 Piotr z towarzyszem szli wolno, z plecami w słońcu, a cienie ich, biegnąc przed nimi, kładły się długie na szarym gościńcu.
 — Czemu się śmiejesz? — zapytał Antine, przymykając jedno oko.
 Piotr zaklął grubo, potem rzekł:
 — Śmieję się z ciebie, jak widzisz.
 — Ze mnie? A co ja powiedziałem?
 — Że wierzysz w serce kobiety.
 — A jednak tak jest — przerwał Antine, zatrzymując się, gdy Piotr szedł dalej. — Powiadam ci, że Remedia mnie zaślubi; jak nie, to krew popłynie.
 Piotr, tknięty, zatrzymał się, odwrócił i z twarzą oblaną słońcem, rzekł: — Kobiety, kobiety!
 Słowa przyjaciela odnowiły w nim wszystkie wspomnienia i wszystkie zamiary.
 — Krew popłynie? — rzekł, śmiejąc się. — Jakto? jakto? Zabijesz ją?
 — Też pomysł! — krzyknął Antine i ruszyli w drogę. — Zabiję człowieka, który się ośmieli mi ją zabrać.
 — Taka była i moja myśl! — powiedział PiotrT ale zaraz pożałował, że się wyrwał.
 Antine poklepał go po ramieniu i przyglądał mu się długo z uśmiechem.
 — Źe zrobiłeś, żeś tego nie uczynił! rzekł po chwili. Znowu jakieś dwadzieścia kroków przeszli