Strona:Grazia Deledda - Po grzesznej drodze T.II.djvu/138

 — Trzeba ostrzec Marję — rzekł mąż.
 — To mi chciałaś powiedzieć, nieprawda? Ona może nie uwierzy, ale już ja znajdę sposób, żeby powiedzieć jej wszystko, tak że się nie domyśli, skąd spada na nią ta klęska, a raczej to dobrodziejstwo.
 — Trzeba się spieszyć. Natychmiast.
 — Tak, poczekaj, niech wstanę z łóżka! — powiedział Józef, śmiejąc się. — Jutro, jutro. Bądź spokojna. Śpij.
 — Nie, powiedz mi wpierw, co zamierzasz uczynić. Nie powiesz tego nikomu.
 — Śmieszna jesteś! — odrzekł mąż możliwie najłagodniej. — Powiem ci jutro, nikomu tylko tobie. A teraz bądź cicho, powtarzam, zaśnij, bo obudzisz dziecko.
 Ale Sabina nie mogła zasnąć i kiedy już zasypiał, obudziła go, mówiąc:
 — Nie, nie zasnę, jeżeli mi teraz nie powiesz...
 Józef rozgniewał się, ale musiał jej powiedzieć swój projekt.
 — Boże święty! Poślemy list anonimowy. Rozumiesz?
 Ale Sabina nie rozumiała dokładnie.
 — Przez kogo go poślesz?
 — Pocztą, do djabła. Wrzucę go jutro wieczorem do skrzynki w Cagliari, a pojutrze wieczorem Marja go przeczyta.
 — Dlaczego w Cagliari?
 — Dlatego, że Marja mogłaby się domyślić, że to my. A my nie powinniśmy być wplątani w tę sprawę.