Strona:Grazia Deledda - Po rozwodzie Cz.I.djvu/23

 A Efer Masia, obwiązując serwetę pod brodą, wygłosił literacką sentencyę:
 — Cuor porte, coutro la sorte. — Stawmy czoło niedoli, mówi Dante Alighieri. Odwagi, Giovanno Era; pokaż, że chociaż górskiem jesteś kwieciem, posiadasz wytrzymałość kamienia. Czas wszystko łagodzi.
 Giovanna zaczęła jeść, chociaż ją w gardle ściskało, łzy dusiły.
 Student milczał, cały zajęty jadłem opróżnił talerz, zanim Giovanna połknęła pierwsze kęsy.
 — Zmiatasz jak wicher! — mówiła do syna Porreducha — zdajesz się być zgłodniały jak pies. Chcesz więcej? Dobrze, jedz jeszcze, dobrze.
 — Brawo! — potakiwał ojciec — chyba żeś tam w stolicy głodem się morzył.
 — Zawszeni to myślała — zadecydowała matka! — Ulice szerokie, pałace, ale kęs chleba na wagę złota. Słyszałam, że po domach nie ma spiżarni, jak u nas, a gdzie brak spiżarni, czemże się nasycić można?
 Ciotka Bachisia westchnęła. Wiedziała, oj wiedziała, co to dom bez spiżarni!
 — Czy tak, mój doktorku? — pytała matka studenta.
 — A tak, najzupełniej — odpowiadał jedząc, śmiejąc się, wymachując rękoma niespracowanemi, białemi o długich paznogciach.
 — Dlatego też zmienił się w pijawkę, w wam-