Strona:Grazia Deledda - Po rozwodzie Cz.I.djvu/71

 — Jakóbie Dejas! — zawołał pełnym głosem.
 — Czego chcesz ko-cha-ne-czku? — spytał Jakób z ironią.
 — Każ mu milczeć! — odparł Izydor surowo.
 Nie wiadomo czemu Jakób wstrząsł się na głos ten i słowa i ujmując pod ramię młodego Bronta, pociągał go za sobą, mrucząc:
 — Idziemy, mówię ci, idziemy. Dokazujesz Jak głupi baran.
 — Odejdźmy, gołąbku mój.
 — Sam mi przecie mówiłeś!
 — Ja? śniło ci się! Nie zwaryowałem jeszcze.
 Oddalali się, podtrzymując wzajemnie i zataczając. Pod bramą zastali ciotkę Marcinę, przędła po ciemku. Spostrzegła odrazu, że syn pijany, lecz nie mówiła nic, gdyż wiedziała dobrze, w jaką furyę o lada słowo zwykł wpadać w podobnych razach, tylko gdy Bronta zażądał wina, odrzekła spokojnie, że wina niema.
 — Wina niema w domu Dejasów, w najbogatszym domu w okolicy całej! — krzyczał Bronta i nagle złagodniał.
 — Skąpa jesteś, matko, strasznie skąpa, ale... nic więcej nie powiem, tylko ożenię się z Giovanną.
 — Ożenisz się, ożenisz niechybnie — potwierdzata uspakajająco matka. — Ale tymczasem połóż się i nie krzycz tak głośno, bo gdy Giovanna posłyszy, nie zechce wyjść za ciebie. — Zamilkł, lecz kazał Ja-