Strona:Grazia Deledda - Po rozwodzie Cz.II.djvu/68

 Zwrócił się w kierunku chaty starej Bachisii i krzyczał jeszcze głośniej:
 — Giovanna! Giovanna!
 Ta ukazała się na progu chaty i zaczęła leniwym krokiem przechodzić przez placyk. W miarę jak się zbliżała, twarz jej przybierała wyraz coraz większego zniechęcenia i obrzydzenia. Doszedłszy do mężczyzn, spojrzała na nich wzgardliwie i niechętnie. Jakób zaśmiał się, a Bronta poczerwieniał ze złości.
 — Co ci, porwały cię kolki! — zawołał.
 — Gniewa się może, żeśmy się spóźnili — zauważył Jakób.
 Bronta przygryzł sobie usta. Gniew go opadał tak, jak i opanowywał, bez racyi.
 — Ecco... obciąłem cię prędzej mieć przy sobie — marmotał do żony — coś tam robiła u swej matki? Był kto?
 — Któżby mógłby być u nas? — odparł z goryczą.
 — Ha! kto wie! mógłby się znaleźć przypadkiem święty Konstanty — zaśmiał się złośliwie Jakób.
 — Co? czyście niby nigdy nie widzieli świętego Konstantego? Waryat ten Izydor miewa z nim jakoby częste schadzki, nad rzeczką, kędy wyławia pijawki.
 — Milczże — upominała go stara matka. — Niepotrzebnie bąki tu zbijasz, a tam w pasiece nie