Strona:Grazia Deledda - Po rozwodzie Cz.II.djvu/71

 — Więc i ja śmiać się będę.
 — Dowcipne — burknęła Giovanna.
 Bronta wybuchnął.
 — Co ci znów? — spytała młoda kobieta.
 — Co mi jest, chcesz wiedzieć, co mi jest? Ot spojrzyj, stłukę wszystko, co stoi na stole i ciebie razem. Ja do ciebie łaskawie, a ty mi sztorcem, jak gdybyś nie powinna była zmiatać mi proch z nóg, całować śladów stóp moich. Rozumiesz?
 Giovanna zbladła. Głos jej drżał.
 — Jeszcze czego! Nie dość się tu wysługuję.
 — Wysługujesz się, bo wysługiwać się musisz. Patrzcie ją, wielka mi pani!
 W skośnych oczkach Jakóba zapalały się iskierki.
 Giovanna powstała, wyprostowała się i strasznie blada, wyrzuciła cały jad z duszy, wymyślając mężowi, świekrze, zwąc ich żandarmami, katami, grożąc, że dom rzuci, że się zabije, dłużej nie wytrzyma, przeklinając dzień i godzinę, w której przestąpiła te progi. W zapalczywości wygadała się i o długu zaciągniętym na wyprawę u siostry Jakóba.
 Wówczas Jakób zaczął się uśmiechać z większą jeszcze ironią, wydziwiając się głupocie swej siostry. Zjawienie się we drzwiach starej Bachisii przerwało burzliwą scenę.
 Posłyszała kroki córki i nadbiegła.