Strona:Grazia Deledda - Po rozwodzie Cz.II.djvu/98

 — Po co mam tam jechać, — odparła szorstko, łzy połykając i udając, że nie rozumie, o co mu idzie.
 — A... do sądu.
 Ofuknęła go niecierpliwie, wyszła do kuchni i tam się rozpłakała.
 — Wyekspensowałam wszystką oliwę — mówiła do wychodzącego Izydora — przynieślibyście więcej. Czy nie widzieliście się z proboszczem?
 — Zobaczę się dziś wieczorem.
 — Możeby się Jakób wyspowiadał... czas ucieka, nie lepiej mu. Całą noc dziś nie spał.
 Połknęła nabiegające do oczu łzy.
 — Zdawał mi się taką biedną, zranioną, zdruzgotaną ptaszyną...
 — Czy odwiedzali go Dejasowie?
 — Odwiedzali, matka z synem, potem Bronta sam przychodził. Odwiedzają, wszyscy nas odwiedzają, lecz cóż z tego?... Nie dadzą życia, nie odwrócą śmierci.
 — Są pomiędzy nimi źle i dobrze usposobieni dla niego — mówił rybak, biorąc słoik od oliwy nalanej na skorpiony, tarantulę, stonogę, pająka i jadowite grzyby.
 — Jak dla wszystkich! — odparła kobieta. — Są tacy i owacy.
 Wkrótce potem nadszedł lekarz, w ciasnym