Strona:Grazia Deledda - Popiół Cz.I.djvu/127

 — Co mi się stało? — myślą! usiłując opanować wzruszenie.
 — Jeszcześ nie wyszedł? spóźnisz się! — wołała z dziedzińca ciotka Tatana.
 Oparł się o okno. Przywołał staruszkę.
 — Co mu mam powiedzieć? — pytał.
 — Powiedz mu, że jutro odjeżdżasz, że się postarasz zasługiwać zawsze na jego względy, wdzięcznem i synowskiem sercem...
 — Amen! — skończył chłopak — a „gospodarz”, „kum” co mi powie?
 — Dobrych rad udzieli.
 — I nie wspomni o...
 — O czem?
 — O pieniądzach, o zapomodze — rzekł głos zniżając i spuszczając oczy.
 — O! Bóg z tobą! — zawołała stara, podnosząc w górę ręce. — Co ci do tego! Nie twoja to rzecz!
 — Idę...
 Lecz zamiast do syndyka, poszedł do Bastianeddu, potem do ogrodu, żegnać ogrodnika, figi indyjskie, krajobraz, horyzonty, wszystko. Zastał ogrodnika leżącego na trawie w spoczynku, obok nieoddzielnej swej łopaty.
 — Odjeżdżam wuja Pera! bądźcie zdrowi i bawcie się wesoło — mówił żartobliwie student.
 — Co? — pytał ogrodnik, który przygłuchł bardzo w ostatnich czasach.
 — Odjeżdżam — głos podniósł Anania — do Cagliarii, na studya.
 — Za morze? A! i w Cagliari zobaczysz morze, Bóg z tobą. Stary wuj Pera nie ma czem cię obdarzyć... modlić się będzie za ciebie.
 Anania zawstydził się, że tylokrotnie żartował ze starca, który tak miłosiernym był dla Rebeki.
 — Czy nie macie wuju jakiego zlecenia do — stolicy? — spytał uprzejmie.