Strona:Grazia Deledda - Popiół Cz.I.djvu/41

 — Idź już, idź — szepnęła, popychając go w bramę.
 Wszedł. Tuż, na przeciw, ujrzał drugie drzwi. Było za niemi światło, otworzył i znalazł się w izbie ciemnej, z wielkim kotłem zawieszonym nad kominem. Koń kary chodził w maneżu, a mężczyzna wysoki, z zakasanemi rękawami, okrytą głową, w brudnej, zaolejonej kurcie popędzał konia. Dwaj inni mężczyźni mieszali w kotle drągami, z których ociekała ciecz gęsta i czarna.
 Przed ogniskiem siedział chłopak w czerwonej na głowie czapeczce. Ten, pierwszy dostrzegł wchodzące do tłoczarni dziecię. Obrzucił je bystrem okiem, a sądząc, że żebrze zawołał.
 — Pójdź precz!
 Ale Anania, choć onieśmielony, nie ruszał się z miejsca, dotykając rączką swego talizmanu. Milczał, oglądając się czy matka nadchodzi?
 Wysoki mężczyzna o błyszczących oczach zwrócił się doń:
 — Czego chcesz mały?
 Byłże to jego ojciec? Anania podniósł wystraszone oczy i stojąc na progu wymówił cichutko, tak, jak go nauczyła matka.
 — Synem jestem Oli Derios...
 Obaj ludzie mieszający w kotle, podnieśli drągi. Jeden zawołał, zwracając się do wysokiego mężczyzny.
 — Twój syn zatem.
 Wysoki mężczyzna cisnął bat o ziemię, dopadł do dziecka, wpatrzył się weń błyszczącemi źrenicami.
 — Kto... kto cię tu przysłał? Czego chcesz? Gdzie matka twoja — pytał nagle.
 — Tam... na dworze... wybełkotał przestraszony chłopiec.
 Mężczyzna rzucił się ku drzwiom, za nim wy-