Strona:Grazia Deledda - Popiół Cz.I.djvu/74

 — Ebbene — rzekła pani. — Spodziewam się żeście kumie spełnili swój obowiązek?
 — Spełniono, spełniono! — upewnił Anania.
 — Tem lepiej. Wierz mi kumie, że tylko prawe dzieci są podporą starości rodziców.
 Zbliżył się sam gospodarz.
 — Oczy, jak smoła tego małego górala — rzekł biorąc pod brodę dziecko. — No! nie spuszczaj no oczu, mały! Uśmiechnij się dyablątko...
 Anania uśmiechnął się, uszczęśliwiony łaskawemi słowy „gospodarza” i łaskawym uśmiechem pani.
 — Czem zamierzasz zostać dyable ty mały? — pytał go dalej signor Carboni.
 Wznosił to opuszczał powieki mały Anania, teraz nieśmiało i pytająco zwrócił się do swego ojca.
 — Odpowiedz że, odpowiedz kumowi, — naglił syna Anania starszy. — Czem chcesz być?
 — Olejarzem? — spytała piękna pani — młynarzem może?
 Wstrząsnął główką.
 — Nie podoba ci się ten zawód? Rolnikiem będziesz? — I na to wstrząsnął ogołoconą z czarnych kędziorów główką.
 — Ebbene! — zawołał ojciec — chcesz się może uczyć w szkole?
 — Tak — wybełkotał chłopak cichutku.
 — Brawo! — rzekł sinior Carboni! — Chcesz uczyć. Na księdza może, co?
 — Nie...
 — Na adwokata?
 — Si.
 A do stu dyabłów zuch z ciebie, nie darmo tak ci oczy płoną! Adwokatem chcesz zostać szczurze ty mały. Ba! adwokatem!
 — Bieda, gospodarzu — zauważył starszy Anania, wzdychając głęboko — że nas nie stać na to,