Strona:Grazia Deledda - Popiół Cz.II.djvu/89

 — Ciszej! bo cię za ogon wyrzucę, łysy ty lisie.
 Nie wiele to pomogło. Chłop klął, a kobiety oddaliły się usiadły pod murem. Ciotka Soricheda, czterdziestoletnia kobieta, co służyła niegdyś u intendenta, rozpoczęła po raz, nie wiem już który, rozpowiadać historyę swej pani.
 — Szlachcianką była, z markizów rodu, ojciec jej przyjacielem był króla hiszpańskiego, portugalskiego może, nie pamiętam dobrze, dał jej w posagu tysiąc skudów w złocice. A wiele wynieść może tysiąc skudów w złocic?
 — Wielka mi suma tysiąc skudów! — zawołała wzgardliwie Agata. — Jedynaczka siniora Carboni, będzie ich miała co najmniej cztery tysiące.
 — Ale... czy w złocie? — pytała niedowierzająco tamta.
 — Nie cztery a czterdzieści — poprawiała Rebeka.
 — Et! pleciesz koszałki-opałki. Sam don Franceschino tysiąca skudów w złocie, czystym złocie, nie posiada.
 — Dajcie pokój, ciotko! bredzicie — zapalała się Agata. — Wielka mi rzecz tysiąc skudów. Franciszek Caschide naliczy tyle w jedną chwilę.
 Kwestya zaostrzała się, kobiety zaczynały się gorączkować, sprzeczać.
 — Mówisz tak, by podnieść blask swego tam szewca. Bezczelna!
 — Tyś to bezczelna, stara bezwstydnie! Sprawki twe wiadome są wszystkim razem i każdemu z osobna.
 Anania roześmiał się, pomimo dręczącego go niepokoju.
 — O! — zawołała Agata, powstając z miejsca i opierając się o obmurowanie dziedzińca ciotki Tatany. — Dobry wieczór paniczu! Co tu po ciem-