Strona:Grazia Deledda - Sprawiedliwość.djvu/129

spostrzegłszy ją, chętnie muzykę zastępował rozmową z żoną.
 Tego wieczoru rozdrażnienie było tak silne, że nie strzegał nawet jej obecności. Widząc to Marya, pozostawała na balkonie.
 Tymczasem Stefan myślał:
 — Co jej jest? Czemu się nie zbliży. Zagniewana chyba...
 I bił nerwowo wysokie si, co zdawało się odpowiadać:
 — Tak! tak! w złym jest humorze!
 — Zeszłaby już z tego balkonu! — myślał, — zbliżyłaby się...
 Wziął głębszy akord.
 — Czemuż jej nie przywołam... moja to rzecz. Jeśli tu przyszła, to nie poto chyba, by ustawiać krzesła i puste sprzątać butelki.
 — Nie! nie! niech się sama zbliży, — odpowiadała z zacięciem, brana wysoka nuta, niech sama się zbliży...
 Marya nie zbliżała się, i po niejakim czasie sonata, co przestała być dziełem Glück’a, a była wylewem sprzecznych myśli, uczuć i tonów, zerwała się w tonie pół jęku, pół śmiechu...
 Na balkonie Marya odetchnęła głębiej, nie odwracając się, poczuła zbliżającego się do siebie Stefana. Wreszcie! Miała słuszność! Dobrze, że się nadęła!..
 — Co ci, Maryo?
 — Nic mi nie jest.
 Wyjął zegarek z kieszeni, spojrzał na godzinę i