Strona:Grazia Deledda - Sprawiedliwość.djvu/144

 — Złą obrałeś drogę, — zdecydowała, gdy skończył, a zwracając się do córki, spytała ją:
 — A ty, co na to?
 — Miałażby potakiwać oszustowi? — oburzył się don Stene. — doradzać mu „dobrze, wybornie, możesz łgać ile ci się podoba, a za to trzymać za darmo Nuragh eruos. Świadcz fałszywie, krzywo przysięgaj“. Czy to mu miała doradzać?
 — Zresztą, — zauważył, oczu nie podnosząc i starannie łuski orzechów z obrusa zbierając don Constantino, — kto zaręczy, czy nie sam to Gonnesa nasyła starego Porri, by się potem osłaniać tem, że stawiamy przekupionych świadków.
 — Tak właśnie mówiłam, — potwierdziła słowa ojca, Marya.
 — Komu mówiłaś? — spytał ją mąż surowo.
 — To jest, — zająknęła się — nie śmiałam mówić widząc jak bardzo jesteś zirytowany... lecz myślałam...
 — Mnie to na myśl nie przyszło, — zauważył don Stene, — bardzo to jednak prawdopodobne.
 — W każdym razie, — zdecydowała ze zwykłą sobie stanowczością donna Maurycya, — trzeba się liczyć ze starym psem i źle się stało, że go don Stene zmaltretował.
 — Żałuję raczej, żem go ze schodów nie zrzucił.
 — Tego by brakło. Zuch z ciebie Stefanie Arca.
 — Stefan Arca nie boi się nikogo, a tem mniej takiego szubrawca, Porri! Co mi on zrobić może? Do żywego dojadły mi wszystkie te sprawy, — zawołał