Strona:Grazia Deledda - Sprawiedliwość.djvu/164

 — My? Bynajmniej. Może potrzebne to będzie potem, w sądzie przysięgłych.
 Kobieta przestraszyła się widocznie, ukradkiem przeżegnała się, splunęła trzy razy.
 — Jakto! mąż mój pociągnięty zostanie do przysięgi? — spytała.
 — Niewątpliwie. Z czem przyszłaś kobieto?
 — Z tem, że... że mój mąż nie może się narażać... Ma żonę, dzieci...
 — Tośmy już niejednokrotnie słyszeli, — odparła wzgardliwie donna Marya. — W każdym razie powiem memu mężowi, z czem przychodziłaś.
 Teraz, golopując po pustej drodze, Stefan myślał:
 — Ha! Kto wie? Stary dyabeł ma może racyę. Wyszłoby to może na dobre, dałby się złapać we własne sidła. Tu! Gelsamina! — krzyknął, — dla czego tam stajesz?
 Były to trzy kuropatwy na dzikiej gruszy, po za rozwalonego muru, kawałem. Stefan wstrzymał konia, podniósł się na strzemionach i gdy psy stały z wyciągniętą szyją, podniósł fuzyę, przymrużył oko, celował, strzelił.
 Dwie kuropatwy odleciały, trzecia spadła z gałęzi. Koń rzucił się w bok, psy rzuciły się ku zagrodzie, przesadziły ją jednym skokiem. Huk strzału rozległ się daleko, echo w przeciwną poniosło go stronę. Z fuzyą w ręku, stojąc na wilgotnej ziemi, Stefan pochwycił za uzdę konia i czekał.
 Pierwszy na rozwalonym murze ukazał się Josto,