Strona:Grazia Deledda - Sprawiedliwość.djvu/66

wtóre, co powiedzą sługi... gotowe pomyśleć, żeśmy się na przechadzce posprzeczali.
 Marya stała zamyślona, wahając się. Po chwili zwróciła się do teścia.
 — A wy... co na to?
 — Ja? Mnie co do tego? chcesz, idź z nami, nie chcesz, pozostań tu.
 — Bardzoście się zmęczyli?
 — Wcale nie, — odparł, prostując się.
 — Oho! — uśmiechnął się Stefan, — ojciec ledwie się na nogach trzyma.
 Maryi mignęła myśl śmiała. Wzniósłszy oczy, spostrzegła, że ją wyprzedził Stefan.
 — Wejdziem na chwilę do ciebie, — mówił, — ojciec odpocznie, a my zdecydujemy czy wrócisz dziś do nas, chociażby tylko na wieczerzę. Pójdźmy ojcze! Oprzyj się na mem ramieniu.
 Ujął ojca pod ramię, lecz don Piane, czerwieniąc się cały i irytując, opierał mu.
 — Po co? po co? wcale wchodzić niechcę... zmęczony nie jestem... pójdę do siebie, prosto, do własnego domu...
 — Ależ ojcze! — perswadował mu Stefan, — od — poczniemy... chwilę tylko... odpoczniemy.
 Upierającego się pociągał za sobą.
 Marya szła za nimi zmieszana, lecz uszczęśliwiona takim obrotem rzeczy. Stefan otworzył drzwi do przedpokoju i wciągając niemal ojca, przypominał sobie, jak