Strona:Gusła.djvu/54

— Niebo w słowie czekać kazało.
 — Lecz dla słowa rośnie pogarda.
 Ręce proszą o czyn dzisiejszy,
 Ręce od słowa silniejsze.
— Ręce z serca podjęły siłę,
 I dla słowa pogardy nie miej:
 Słowa z serca i kłosy z ziemi,
 Jednakowo Bogu są miłe.
 — Więc kiedyż na świecie Bóg da mi
 Przymierze ręki ze słowem?
— Kiedy słowo dotkniesz rękami.
 — Czekałem od Ciebie pokoju.
— A jam cię napełnił szczękiem.
 — Myślałem, że Twoje objęcia
 Są jak mięta wonne i miękkie.
— A trawy zadały cięcia.
 — Myślałem, że jak rzeki czyste,
 Niezatrute potoki ojczyste,
 Dasz mi wodę przaśną i słodką.
— A jam cię płomieniem dotknął.
 — Myślałem, że jak ziemia ciepła,
 Będziesz we mnie szedł o południach,
 Moje rosy wypijesz zimne.
— Jam ci wtedy dał chłód jak studnia.
 — O, czemu tak niepojętą
 Sprawujesz nade mną władzę
 I skrzydeł Twych dotyk bolesny?
— Bo cię kocham i do jutra prowadzę.
 — Więc jest jutro i dzień przed nami,
 Więc wyjdę z pustki i nocy?
— Dzień przed tobą jak próg drewniany.
 — Więc ukochać jest w mojej mocy?