Strona:Gustaw Daniłowski - Lili.djvu/172

 Lili istotnie spała.
 Obudziła się dopiero pod wieczór, czuła się jakoś nieswojo, ale, przynaglana przez Brunona, musiała jeść więcej, niż zwykle. Przy końcu kolacyi rozruszała się, ożywiła i nawet ślady rumieńców wystąpiły jej na twarzy.
 Gdy przyszedł czas spoczynku, oświadczyła, że jej się spać zupełnie nie chce.
 — No, to ją baw, Stefanie, ja muszę jeszcze popracować, a jutro wypadnie mi wcześniej wstać: musimy splantować jedną ulicę.
 Spojrzał na zegarek.
 — Za godzinę dasz jej łyżkę tej mikstury — wskazał na flaszkę.
 — Ale Liluś — pocałował ją w rękę — nie będzie dużo mówić i postara się zasnąć.
 — Zasnąć! — wymówiła Lili, gdy wyszedł. — Gdyby to można na rozkaz spać, śnić, czuć, czynić wszystko — możeby to było i dobrze.
 — Wątpię — zauważył Stefan — życieby straciło wszelki urok bez tej swo-