Strona:Gustaw Daniłowski - Lili.djvu/62

mknięte, jak muszlą perłową, o długich rzęsach oczy.
 — Mów mi, Stef, jak dawniej — westchnęła.
 — Z myślą o tobie układałem dużo płomiennych wierszy, ale zapomniałem.
 — Mów, co pamiętasz!
 — A można wszystko?
 — Jak chcesz.
 — Lubię — począł rwącym się głosem szeptać jej w uszko poeta — gdy pewna swych wdzięków, wspaniała, składasz w ramiona przepych swego ciała i, pełna dumy i królewskiej pychy, pozwalasz pieścić swej krasy kielichy...
 — Śpisz? — przerwał.
 — Śpię — uśmiechnęła się błędnie.
 — To powiem dalej: — O miła moja, o złota dziewczyno, nauczycielko i mistrzyni miłości, raju mojego szczęścia i radości, upajająca, jak pieniące wino, więc jako jesteś różaną i białą, odrzuć to giezło, bym cię ujrzał całą!...
 — I powiem jeszcze śmielej — głos mu nabrzmiał namiętnością.