Strona:Gustaw Daniłowski - Lili.djvu/98

 Przytuliła się do niego, zgasiła lampę i roznieciła stojący przy łóżku świecznik, przysłonięty czerwonym abażurem. Zagrały różowe refleksy na białej jej twarzy, przeciągnęła się leniwie i przymknęła oczy.
 Brunonowi zadrgało silnie serce.
 — Lili — pochylił się nad nią.
 — Ja śpię! — szepnęła i rozchyliła usta w ślicznym półuśmiechu.
 — Ha, skoro śpisz... — Brunon wstał.
 — Ale za chwilę się obudzę — przytrzymała go za ręce i, obejmując za szyję, szepnęła cicho:
 — Więc doprawdy ja jestem lak a ona opłatek?
 — Moja! — pochwycił ją w ramiona.
 — A co będzie z projektem? — pytała wśród pocałunków.
 — Zdążę, zdążę... — urywanym głosem zapewniał Brunon, a później patrzył z zachwytem na twarz Lili i mówił z radością:
 — Cudne jest życie. Ja nie umiem mówić, ale ty wiesz, niech mnie dyabli