Strona:Gustaw Geffroy - Więzień.djvu/493

potem obywatele marsylscy wnieśli petycyę o uwolnięnie Blanquiego do Grevyego, który zastąpił miejsce Mac Mahona. Na tem przeszedł kwiecień, nastał maj.
 Dnia 7 lipca miały się odbyć w Paryżu, na lewym, brzegu w szóstej dzielnicy wybory do parlamentu. Dnia 16 maja grupa studentów i robotników na zgromadzeniu przy rue des Ecoles uchwaliła kandydaturę Blanquiego. Od tej chwili nieustannie odbywały się podobne zgromadzenia, a zwoływał je Stephan Pichon, główny zwolennik tej kandydatury.
 Po zgromadzeniu przy rue d’Arras odbyły się inne, przy bulwarze Belleville i rue Oberkampf. Przedmieście zdziesiątkowane w roku 1871 kulami Thiersa odżyło, a tu i owdzie przypomniano sobie o Blanquim, wymieniono jego nazwisko. Ruch wzmagał się przez pierwszy tydzień lipca, nie ustawały zgromadzenia przy rue d’Arras, potem przy rue Vaugirard, rue Diderot, a na tych ostatnich prezydował Closmadeuc, przyjaciel i towarzysz więzienny Blanquiego z Belle-Ile-en-Mer. Tak wszystko jest w ruchu, aż do dnia wyborów, w którym chociaż doniesiono, że jest skutkiem utraty praw obywatelskich niewybieralny, Blanqui otrzymał 618 głosów. Skończyła się tedy pierwsza demonstracya. Od tego czasu opinia przy każdej okazyi upomina się już wprost o więźnia. Dnia 14 lipca zostaje obranym prezydentem honorowym bankietu, który się odbył ku czci i na pamiątkę zburzenia Bastylli. W sierpniu, znów Lyon występuje z jego kandydaturą. We wrześniu w Vaise zostaje wybrany honorowym prezydentem bankietu odbytego na pamiątkę proklamowania republiki.