Strona:Gustaw Meyrink - Golem.djvu/205

czasu do czasu wyglądała kitowa twarz o wargach anemicznych. —
 Potem wracamy do grobu, w którym mieszkamy; do chleba, wody, odwaru kiełbasy, a w niedziele zgniłej soczewicy.
 Dopiero po długim czasie znów byłem wreszcie raz wezwany do przesłuchania:
 „Czy mam świadków, że „pan“ Wassertrum jakoby ofiarował mi zegarek.
 „Mam — pan Szemajah Hillel — to jest, właściwie — nie“ — (przypomniałem sobie, że go przytem nie było) — — — „ale pan Charousek — nie — i jego przy tem nie było“.
 „Krótko mówiąc, nie było przytem nikogo.
 „Nie, nie było nikogo, panie sędzio.
 Znów barani bek za drugiem biurkiem — i znowu:
 „Wyprowadzić tego człowieka, dozorco więzienny!“ — — —
 Obawa o Angelinę osłabła we mnie do stanu głuchej rezygnacji. Moment, w którym o nią lękać się musiałem, minął. Albo plan zemsty Wassertruma powiódł się oddawna — albo Charousek go opanował: mówiłem sobie.
 Ale troska o Mirjam doprowadzała mię teraz prawie do szaleństwa.
 Wyobrażałem sobie, jak ona z godziny na godzinę czekała, aby cud się odnowił — jak wczesnym rankiem, gdy piekarz przychodzi, wybiega na ulicę i drżącą ręką chleb przeszukuje — — — Być może z mego powodu umiera od trwogi.
 Często mnie to w nocy wybijało ze snu — właziłem na deskę przy ścianie; szczerzyłem oczy w miedziane oblicze zegara wieżowego — i pożerało mię pragnienie, aby moje myśli mogły przedostać się do Hillela — i krzyknąć mu w ucho: aby ratował Mirjam i wyzwolił ją od męki oczekiwania na cud.
 Znów rzucałem się na siennik i powstrzymy-