Strona:Gustaw Meyrink - Golem.djvu/215

 „W każdym razie dziękuje panu i waszym dzielnym towarzyszom jaknajserdeczniej — rzekłem wzruszony i uścisnąłem mu rękę. „Kiedy minie ten ciężki dla mnie czas, pierwszą dla mnie rzeczą będzie wszystkim wam okazać wdzięczność.
 „To niepotrzebne — rzekł przyjacielsko Wencel. „Jak pan postawi parę szklanek Pilznera, z wdzięcznością przyjmiemy, ale nic więcej. Pan Charousek, który teraz jest naszym skarbnikiem w bataljonie, opowiadał nam już, że pan potajemnie czyni dobrodziejstwa. Mamże mu co powiedzieć, jeżeli za parę dni znów wyjdę?“.
 „Proszę — rzekłem szybko — proszę — niech pan mu powie, żeby zechciał iść do Hillela i zawiadomić go, jak jestem niespokojny o zdrowie jego córki Mirjam, Pan Hillel niechaj ciągle na nią baczy. Czy zapamięta pan nazwisko: Hillel.
 „Hirrel?
 „Nie: Hillel
 „Hiller?
 „Nie: Hil-lel.
 Wencel nie mało języka sobie nałamał na tem niemożliwem dla Czecha imieniu, ale w końcu owładnął jego wymową z kwaśnym grymasem.
 „I jeszcze jedno: żeby Charousek — bardzo gorąco o to go proszę — dowiedział się o „szlachetnej damie“ wszystko, co tylko może. Już on będzie wiedział, co to za jedna.
 „To pan pewnie myśli o tej hrabskiej muszce, co to migdaliła się z Niemcem, drem Sapoli. — O, ta już się rozwiodła i pojechała sobie z dzieckiem i drem Sapoli.
 „Pan to wie napewno?
 Czułem jak mi głos zadrżał. Choć radowałem się wielce z powodu Angeliny — to jednak serce mi skurczyło się na chwilę.
 Ileż to ja dla niej przecierpiałem trosk — a teraz — — — byłem zapomniany.