Strona:Gustaw Meyrink - Golem.djvu/226

 „To zależy“ odrzekł spokojnie, ale jakiś sens był dwuznaczny w jego słowach.
 „Pan nie wierzy? — zapytałem z uśmiechem. Pokiwał głową.
 „Jak ja to mam rozumieć? Cóż pan tak straszliwego popełnił? Wybacz pan, panie Laponder, nie ciekawość to z mojej strony, ale właśnie współczucie — że pytam.
 Wahał się chwilę, potem rzekł, nawet nie drgnąwszy powieką:
 „Morderstwo na tle seksualnem.
 Zdawało mi się, jakby mię ktoś pałką uderzył w głowę. — Ze wstrętu i zgrozy nie byłem w stanie wymówić słowa. — Laponder, zdaje się, zauwazył to i dyskretnie spoglądał na stronę, ale najłagodniejsza gra rysów w jego automatycznie uśmiechniętej twarzy nie zdradzała, aby moja nagła zmiana zachowania się uraziła go w najmniejszym stopniu.
 Nie zamieniliśmy już więcej ani słowa ze sobą — niemo spoglądaliśmy wzajem na siebie. — —
 Gdy nastała ciemność położyłem się na pryczy; i on natychmiast poszedł za moim przykładem; rozebrał się, starannie powiesił odzież na gwoździu w ścianie, rozciągnął się i, o ile sądzić było można, z jego spokojnych, głębokich oddechów, natychmiast się pogrążył we śnie.
 Całą noc nie mogłem się uspokoić.
 Nieustanne poczucie, że mam w swojem najbliższem sąsiedztwie taką ohydę i że obaj oddychamy jednem i tem samem powietrzem, było mi tak przykre i dręczące, że wszystkie wrażenia dnia dzisiejszego, list Charouska i wszystkie nowe przeżycia w głąb się usunęły i chwilowo zniknęły.
 Takem się położył, że ciągle miałem przed oczami mordercę, gdyż nie byłbym w stanie wytrzymać, gdybym go miał poza sobą.
 Cela od poblasku księżyca była matowo pół oświetlona — i mogłem widzieć, jak Laponder le-