Strona:Gustaw Meyrink - Golem.djvu/229

nem szczęściu, żeśmy się w końcu znowu znaleźli i nigdy się już nie rozłączymy. Mówiła pospiesznie, bez odpoczynku, jak ktoś, co się lęka, że mu przerwą i chce wyzyskać każdą minutę.
 Potem głos się zatrzymał — na chwilę zagasł całkowicie.
 „Mirjam? zapytałem, drżąc z trwogi i z zapartym oddechem. „Mirjam, czyś ty umarła?
 Długo żadnej odpowiedzi. Potem prawie niezrozumiale:
 „Nie. — Żyję. — Śpię. —
 Nic więcej. — Nasłuchiwałem. — Bez rezultatu. — Nic więcej.
 Byłem tak oszołomiony — i drżałem ze wzruszenia, że musiałem się oprzeć o kant pryczy, aby nie upaść na Lapondera.
 Złudzenie stało się tak całkowite, że, zdawało mi się przez chwilę, jakoby istotnie Mirjam tu leżała — i całej siły ducha musiałem użyć, aby nie złożyć pocałunku na ustach mordercy.
 „Henoch, Henoch! — usłyszałem nagle bełkotanie, a potem dźwięki coraz wyraźniejsze, członkowane: Henoch, Henoch!
 Poznałem natychmiast głos Hillela.
 „Czy to ty, Hillel?
 Milczenie. Przypomniałem sobie, — żem czytał kiedyś, iż aby z uśpionego wydobyć słowo, nie należy mówić do ucha, ale w kierunku tkanki nerwowej w jamie żołądkowej.
 Uczyniłem tak: „Hillel?
 „Słyszę ciebie.
 „Czy Mirjam jest zdrowa? Czy wiesz o wszystkiem? — pytałem prędko.
 „Wiem wszystko. Wiedziałem od dawna, — Nie miej trwogi, Henoch, bądź spokojny.
 „Czy ty mi przebaczysz, Hillelu?
 „Mówię ci, bądź spokojny.
 „Czy się prędko zobaczymy? — Lękałem się,