Strona:Gustaw Meyrink - Golem.djvu/248

Wassertrum, nie pozostał kamień na kamieniu! Wszystko zrównane z ziemią: sklep tandeciarza, suteren Charouska — — — wszystko, wszystko!
 „Człowiek przechodzi tedy jak cień“ przypomniały mi się słowa, które kiedyś czytałem.
 Zapytałem robotnika, czy nie wie przypadkiem, gdzie mieszkają ludzie, którzy się stąd wyprowadzili; czy może zna! archiwarjusza Szemajaha Hillela?
 „Niks dajcz! była odpowiedź.
 Dałem temu człowiekowi florena; natychmiast niemał zaczął rozumieć po niemiecku, ale nie mógł mi dać żadnego objaśnienia.
 Również żaden z jego towarzyszów.
 Może u „Loisiczka“ można by się czegoś dowiedzieć? Loisiczek był, jak mówiono, zamknięty; dom odnawiano.
 A więc obudzić kogo w sąsiedztwie? Czy można?
 „Tak szeroko i daleko tu wkoło nawet kot nie mieszka“ mówił robotnik. Administracyjnie zakazane. Wedle tyfusu.
 „A „Ceber“? Chyba otwarty.
 „Ceber zamknięty.
 „Napewno?
 „Napewno.
 Na chybi trafi wymieniłem nazwiska handlarzy i trafikantów, którzy tu w okolicy mieszkali; wymieniłem też imiona Zwaka, Vrieslandera, Prokopa...
 Wszyscy kiwali głowami. Nie, nie.
 „Może który z was zna Jaromira Kwasniczkę?
 Robotnik nasłuchiwał.
 „Jaromir? Głuchoniemy?
 Dusza moja się radowała. Bogu dzięki. Przynajmiej jeden znajomy.
 „Tak jest, głuchoniemy. Gdzie mieszka?
 „Czy to ten, co wycina obrazki? Z czarnego papieru?
 „Tak — to on. Gdzież go mogę spotkać?
 Robotnik, o ile mógł najdokładniej, opisywał