Strona:Gustaw Meyrink - Golem.djvu/66

chem, szepce coś przy okazji o „smutnym obowiązku“ i ostatecznie kończy temi słowy: „Widzę, że tu się wszystko wcale przyzwoicie odbywa“.
 Słowa te budzą życie w rotmistrzu dragonów: spieszy w głąb po kapelusz damski ze strusiemi piórami — i w następnej chwili śród wybuchów śmiechu młodych paniczów wyciąga Rozynę na środek sali, objąwszy ją ramieniem. —
 Rozyna chwieje się od trunku; oczyma zamknięte. Wielki drogi kapelusz leży jej krzywo na głowie; ona zaś nie ma na sobie nic prócz długich różowych pończoch — i męzki frak na gołem ciele. —
 Na dany znak: muzyka jak szalona gra „Rititit, Rititit“ — — — — i pochłania gardłowy krzyk, który wydał stojący pod ścianą głuchoniemy Jaromir, zobaczywszy Rozynę. — — — — — — —
 Chcemy wyjść!
 Zwak woła kelnerkę.
 Hałas powszechny zagłusza jego słowa.
 Sceny wydają mi się fantastyczne jak pod działaniem opium.
 Rotmistrz trzyma pół nagą Rozynę — w ramionach i powoli krąży z nią do taktu. —
 Tłum z szacunkiem robi im miejsce.
 Z ław słychać poszmer: Loisiczek, Loisiczek! Szyje się wydłużają i do tańczącej pary przyłącza się druga, jeszcze osobliwsza. Po niewieściemu wyglądający chłopiec w różowym trykocie, z długim jasnym włosem aź do łopatek, pod malowaną jak u dziewki twarzą i wargą, z oczami wywróconemi kokieteryjnym zyzem, — pożądliwie się zwiesza na piersiach księcia Athenstädta. —
 Słodkawy walc kwili na arfie.
 Dzikie obrzydzenie do życia zaciska mi gardło.
 Z trwogą oczy moje szukają drzwi: komisarz stoi tam odwrócony, aby nic nie widzieć — i pospiesznie coś szepcze z kryminalnym policjantem,