Strona:Guy de Maupassant-Wybór pism (1914).djvu/046

 — Całkiem szczęśliwy?
 — W zupełności.
 — Twoja żona?
 — Przemiła! — Kocham ją więcej jak kiedykolwiek. — Spostrzegłem atoli, że się zarumienił, wydawał mi się zakłopotanym jak gdyby obawiał się dalszych pytań tej treści... Wziąłem go pod ramię, wciągnąłem go do pierwszej lepszej kawiarni, pustej jeszcze o tym czasie, siłą prawie posadziłem go i w twarz, w twarz zapytałem:
 — Słuchaj no mój stary René! powiedz ty mi prawdę.
 — On wyszeptał: Ależ nie mam ci nic do powiedzenia.
 — Głosem stanowczym odrzekłem: to nieprawda. — Ty jesteś chorym, chorym na serce zapewne i nie śmiesz nikomu wyjawić tej tajemnicy. Widoczne, że jakieś zmartwienie trawi cię. Mnie jednak powiesz. — Mów, czekam.
 Zarumienił się jeszcze bardziej i szeptał, odwracając głowę:
 — Ależ głupstwo! To ja jestem... to ja jestem waryat...
 Widząc że milczy, zacząłem: No, zobaczymy, mów.
 Wtedy gwałtownie, jak gdyby wyrzucał z siebie myśl go trapiącą, nie wyznaną jeszcze, zawołał:
 — Ach, mam żonę, która mnie zabija, oto wszystko.
 Nic nie rozumiałem. Jesteś przez nią nie-