Strona:Guy de Maupassant-Wybór pism (1914).djvu/149

 Odrzekł:
 — Znalazłem dobre schronienie.
 Wkrótce zatrzymał się przed małym mieszczańskim domkiem, stojącym przy ulicy, z ogrodem od tyłu.
 Wielkim kamieniem, podniesionym z ulicy rozbił zamek, przeszedł podwórze, wywalił drzwi kopnięciem, zapalił świeczkę, której kawałek miał zawsze przy sobie i wprowadził nas do wygodnego, z komfortem i bogato urządzonego mieszkania, z taką podziwienia godną swobodą, jak gdyby długi czas przeżył w tym domu, który widział poraz pierwszy.
 Dwóch ludzi przy koniach zostało przed domem.
 Marchas zawołał do grubego Ponderel, który szedł za nim:
 — Stajnie muszą być na lewo, spostrzegłem to wchodząc, idź i ulokuj tam konie, które nie będą nam potrzebne.
 Potem zwracając się do mnie:
 — Wydaj rozkazy, do pioruna!
 Zadziwiał mnie zawsze ten wesoły chłopak. Śmiejąc się odrzekłem:
 — Pójdę rozstawić placówki na kraju wsi. Zastanę cię tu jak wrócę.
 — Ilu weźmiesz ludzi? zapytał.
 — Pięciu. Drudzy zmienią ich o godzinie dziesiątej wieczór.
 — Dobrze. Zostaw mi czterech dla zgromadzenia żywności, do kuchni i przygotowania stołu. Ja będę się starał odnaleść schowek z winem.
  Udałem się, ażeby zbadać puste ulice pro-