Strona:Guy de Maupassant-Wybór pism (1914).djvu/153

 Podniosłem się, pytając:
 Gdzie jest plebania?
 Pójdziesz drugą ulicą na lewo, na końcu znajdziesz ścieżkę, na końcu tej ścieżki jest kościół. Obok znajduje się probostwo.
 Gdy wychodziłem, on jeszcze zawołał za mną:
 Powiedz mu, jakie będzie menu, żeby mu narobić apetytu.
 Wkrótce odnalazłem bez trudu mały domek księdza, w pobliżu wielkiego, brzydkiego, z cegieł postawionego kościoła. U drzwi nie było ani dzwonka ani młotka, waliłem w nie więc pięściami. Jakiś silny głos zapytał ze środka:
 Kto am?
 Marszałek od huzarów, odrzekłem.
 Posłyszałem obrót klucza w zamku i znalazłem się wobec wielkiego, o wypukłem brzuchu księdza, mającego ramiona szerokie jak siłacz, ogromne ręce wychodziły z zakasanych rękawów, o różowej cerze twarzy, — wszystko to zdradzało dzielnego człowieka.
 Powitałem go ukłonem wojskowym.
 — Dzień dobry księże proboszczu.
 On obawiał się zapewne napaści, zasadzki ze strony włóczęgów, lecz na mój widok uśmiechnął się i odpowiedział:
 — Dzień dobry mój przyjacielu, raczy pan wejść. Wszedłem za nim do małego pokoju w którym palił się nędzny ogień, tak bardzo odróżniający się od ogniska roznieconego przez Marchas.
 Wskazując mi krzesło zapytał:
 — Czem mogę panu służyć?