Strona:Guy de Maupassant-Wybór pism (1914).djvu/155

 — Macie słuszność mój przyjacielu i z przyjemnością przyjmuję wasze zaproszenie.
 Zawołał:
 — Hermancyo!
 Zjawiła się stara, pomarszczona i pokręcona wieśniaczka i zapytała:
 — Hę? A co tam?
 — Nie będę dziś w domu na kolacyi.
 — A gdzież to jegomościu będziecie jedli?
 — Z panami huzarami.
 Miałem ochotę powiedzieć, żeby przyprowadził tę wiedźmę, już dlatego samego, żeby zobaczyć minę Marchas. Nie śmiałem jednak.
 Natomiast zapytałem:
 — Czy pomiędzy parafianami pozostałymi w wiosce niema nikogo z mężczyzn lub z kobiet kogo mógłbym także zaprosić?
 Wahał się chwilę, namyślał i oświadczył:
 — Nie, nikogo!
 Nalegałem:
 — Nikogo! Ależ poszukajno, księże proboszczu! Byłoby to bardzo elegancko, gdybyśmy mieli damy. Już ja się rozumiem na przyjęciach! Czy ja wiem kogo? Może piekarza z żoną, może sklepikarza, może... może... zegarmistrza... może... podróżnika... może... aptekarza z panią aptekarzową... Mamy doskonałą ucztę, z winem, bylibyśmy zachwyceni gdybyśmy mogli zostawić po sobie tutaj dobre wspomnienie.
 Ksiądz myślał jeszcze chwilę, poczem odrzekł stanowczo: