Strona:Guy de Maupassant-Wybór pism (1914).djvu/156

 — Nie, nikogo.
 Zacząłem się śmiać:
 — A to dalipan księże proboszczu przykra rzecz żeby nie mieć królowej w dzień Trzech Króli. No, no księżuniu, poszukaj! Cóż to, czy niema wójta żonatego, żonatego assystenta, jakiego radnego żonatego, ostatecznie przedsiębiorcy?
 — Nie, wszystkie kobiety wyjechały.
 — Ale, cóż znowu; jakto, to niema w całej okolicy ani jednej dzielnej mieszczanki z mężem, której moglibyśmy zrobić tę przyjemność, gdyż byłaby to przyjemność dla nich, i to wielka, w obecnych okolicznościach?
 Nagle proboszcz zaczął się śmiać, aż się trząsł cały i zawołał:
 — Ach! Ach! Już mam, Jezus Marya, już mam! Ach! Ach! Będziemy się zaśmiewać moje dzieci, a to się ubawimy. I one będą bardzo zadowolone, ach! ach!.... Gdzież to stoicie?
 Opisałem mu dom naszej kwatery. On zrozumiał:
 — Dobrze. To jest posiadłość Bertin-Lavalle. W pół godziny przybędę z czterema damami!! Ach! ach! z czterema damami!!...
 Razem ze mną wyszedł, śmiejąc się ciągle i pożegnał się, zapewniając:
 — A zatem, za pół godziny, dom Bertin-Lavalle.
 Zdziwiony, zaintrygowany bardzo, wracałem.
 — Ile nakryć? Zapytał Marchas, spostrzegając mnie.