Strona:Guy de Maupassant-Wybór pism (1914).djvu/157

 — Jedenaście. Nas jest sześciu, potem proboszcz i cztery damy.
 Osłupiał. Ja tryumfowałem.
 Zapytał:
 — Cztery damy! Mówisz: cztery damy?
 — Powiedziałem: cztery damy.
 — Prawdziwe kobiety?
 — Prawdziwe kobiety.
 — A! Serdeczne dzięki!
 — Przyjmuję je, zasłużyłem na nie.
 Zerwał się z fotelu, otworzył drzwi i spostrzegłem piękny, biały obrus, narzucony na długi stół, na którym trzech huzarów w niebieskich fartuszkach, ustawiało talerze i szklanki.
 — Będziemy mieli kobiety! zawołał Marchas. Ci trzej zaczęli tańczyć i głośno wyrażać swoje zadowolenie.
 Wszystko było gotowe. Czekaliśmy około godziny. Rozkoszny zapach smarzonego ptactwa wypełniał pokoje.
 Stuknięcie w okiennice porwało nas wszystkich równocześnie na nogi. Wielki Ponderel pobiegł otworzyć. Po upływie dobrej minuty, mała siostra zakonna zjawiła się w obramieniu drzwi. Była chuda, pomarszczona, nieśmiała i raz po raz kłaniała się przerażonym na jej widok huzarom. Za nią słychać było stuk lasek uderzających o posadzkę przedsionka i gdy weszła do salonu, spostrzegłem idące za nią, jedna za drugą, trzy stare głowy w białych czepkach, kiwające się w chodzie w różne strony, jedna na