Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/026

towarzysza, który mając twarz pokrytą mydlinami, musiał się obetrzeć, zanim dał odpowiedź.
 — No i cóż dalej? — powiedział zupełnie obojętnie.
 — Ależ... ależ... kierownik pociągu chce mnie rewidować.
 — Oczywiście. Czegóż się boisz? Wszakże nie jesteś złodziejem?
 — Nie... ale...
 — Tu niema żadnego: ale... Jeśli jesteś niewinny, pozwól się rewidować!
 Potem jął przed zwierciadłem, śmiejąc się, wiązać starannie krawatkę. Przyjaciel spojrzał nań w sposób, który zrozumieć mógł tylko Barnes, wiedzący dobrze, iż właśnie Bob zawarł zakład o popełnienie zbrodni i jasnem było podejrzenie przyjaciela jego.
 — Panie kierowniku, — powiedział młodzieniec pierwszy — zachowanie moje mogło się panu wydać zrazu podejrzane i tego wyjaśnić nie mogę. Jestem gotów do rewizji i zależy mi właśnie na zbadaniu jak najbardziej starannem.
 Nastąpiła rewizja, bezskuteczna zresztą.
 — Oto bilet mój. Nazwisko Artur Randolph, z firmy I. O. Randolph & Syn, a ten pan przyjaciel mój, za którego ręczę, to Robert Leroy Mitchel.
 Słysząc nazwisko Mitchel, Barnes nastawił ucha, zdziwiony bardzo, bowiem to samo nazwisko podała mu okradziona.
 — Dziękuję ci, Arturze! — powiedział Mitchel. — Ale mogę odpowiadać sam za siebie.
 Po chwili wahania zwrócił się kierownik pociągu do Mitchela.
 — Przykro mi bardzo, ale muszę prosić pana także o zezwolenie na rewizję. Jest to obowiązkiem moim.