Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/056

odmówił mi tego guzika jeszcze dziś rano. Domyślasz się, dlaczego chciałem go mieć?
 — Dlatego, że jest tu portret mój.
 — Oczywiście. Mr. Barnes, pozwól pan, że i ja złożę podziękowanie. Zrozumiesz pan chyba, iż radziśmy posiadać ten piękny drobiazg.
 Barnes zrozumiał dobrze. Wpadł tedy znowu, a nie mógł nic poradzić bez przykrego wystąpienia. Spojrzenie Mitchel przypomniało mu złożone przyrzeczenie. Przyszło mu na myśl, że był głupcem dając je i że wogóle przyszedł do tego domu. Ale nagle nastąpiło coś, co skierowało jego uwagę gdzieindziej. Służąca zaanonsowała:
 — Mr. Alfons Thauret.
 Detektyw przypomniał sobie zaraz nazwisko, wydrukowane na bilecie, który mu wręczył Francuz, nim wysiadł z pociągu w Stamford. Spojrzawszy bystro na Mitchela, zauważył wyraz niechęci. Czy mężczyźni ci znali się, a może też byli nawet sprzymierzeńcami?
 — Mr. Mitchel, — rzekła Dora — przedstawiam pana Thaureta!
 — O, mam zaszczyt znać już tego pana! — odrzekł i skłoniwszy się sztywno, podszedł do Emilji, jakby chciał przeszkodzić, by gościa przedstawiono także narzeczonej. Było to jednak niemożliwe i rozgniewało Mitchela. Emilja podała rękę Thauretowi i zapoznała go z Barnesem, który złożył tylko ukłon.
 — Ach, Mr. Barnes — rzekł Francuz — cieszę się że pana spotykam znowu!
 — Jakto? — wykrzyknęła zdziwiona Dora. — I pan zna Mr. Barnesa?
 — Któż nie zna Mr. Barnesa, słynnego detektywa!