Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/065

 — Bardzo jasno! — odparł detektyw chłodno i z wielkiem rozczarowaniem. — Mogę tylko odpowiedzieć, iż nie wiedziałem, że pan jesteś lekarzem i wprowadziłem pana tu, by mu zadać pytanie.
 — Naprawdę? Pytaj pan więc.
 — Proszę mi powiedzieć, kim jest ta dama?
 — Przecenia pan stanowczo bystrość moją. Nie widziałem w życiu tej kobiety. Czem jeszcze mogę służyć?
 — Dziękuję!
 — Tedy żegnam uprzejmie.
 Złożywszy ukłon, Thauret chciał odejść, ale detektyw, zdecydowany nie dopuścić do tajemnego porozumienia z Mitchele, wyprzedził go, otwarł sam drzwi i wypuścił, pilnie obserwując obu panów. Po sztywnym ukłonie opuścił Thauret dom, a Mitchela wprowadził Barnes. Francuz nie odniósł wobec zwłok żadnego wrażenia, atoli z Mitchelem było co innego. Ledwo zobaczył co przed nim leży, wydając stłumiony okrzyk, przystąpił bliżej.
 — Boże wielki! Cóż to znaczy, Mr. Barnes?
 — Co? — rzekł detektyw spokojnie.
 Patrzyli sobie w milczeniu przez chwilę w oczy, poczem Mitchel spuścił wzrok i wykrzyknął:
 — Głupiec ze mnie!
 I jął na nowo, ze zwykłym spokojem, oglądać zwłoki.
 — Słyszałem, że masz mi pan zadać pytanie. Cóż to takiego?
 — Kim jest ta kobieta?
 — Raczej kim była? Była Różą Mitchel.
 — Acha! Więc znałeś ją pan?
 — Miałem obowiązek odpowiedzieć na jedno tylko pytanie i uczyniłem to.