Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/066

 — Przyznałeś się pan jednak do tej znajomości.
 — Trudno to przyjdzie panu udowodnić.
 — Tak pan sądzi? Mam świadków. Raczcie panowie wejść.
 Otwarto drzwi w ścianie przeciwległej i weszli dwaj lekarze.
 — Cóż pan na to?
 — Jestem ogromnie wdzięczny, gdyż mam teraz możność udowodnienia słów moich, ponieważ zdradziłeś się pan tak prędko, że sam nie jesteś.
 Barnes zagryzł usta, a Mitchel zaś powiedział do lekarzy.
 — Łaskawi panowie, bardzo się cieszę, żeście słyszeli, co tutaj zaszło. Być może, poproszę panów o zaświadczenie, iż Mr. Barnes pytał mnie tylko, kim jest ta kobieta. Poprawiając go, rzekłem, że była Różą Mitchel. Czy przedstawiłem rzecz należycie?
 — Zupełnie! — rzekł jeden z lekarzy.
 — Mr. Barnes twierdzi, że się przyznałem do znajomości z tą kobietą, ja twierdzę atoli, żem nie przyznał nic, poza tem, że znam jej nazwisko, a to sprawa całkiem inna.
 — Przyznałeś pan więcej niż to! — rzekł podrażniony detektyw. — Musisz pan o niej wiedzieć więcej prócz samego nazwiska, skoro tak łatwo przyszło panu rozpoznać zwłoki w pierwszej zaraz chwili.
 — To racja! Musiałem znać jej rysy twarzy. Ale w ten sam sposób znam przecież rysy i nazwisko Liljan Russell, artystki dramatycznej. Gdybym np. rozpoznał jej zwłoki, czy świadczyłoby to o znajomości osobistej?